ಗಪದ್ಯ - ಖಾದ್ರಿ ವೆಂಕಟ ಶ್ರೀನಿವಾಸನ್, ಮೇಲುಕೋಟೆ.

ಗೆಳತಿ ಹೇಳಿದಳು,

ಬರೆಯಿರೇನಾದರೊಂದು.

ಬರೆಯಲೇನೂಯಿಲ್ಲೆಂದೆನಾದರೂ,

ಕುಳಿತೆ ಲೇಖನಿ ಹಿಡಿದು

ಏನಾದರೊಂದು ಬರೆಯಲೆಂದು.

ಬರವಣಿಗೆಯ ಬರೆ- ಇಡಲೆಂದು.

ಶಿರವ ಕೆರೆಕೆರೆದು

ಬರೀ ತುರಿತುರಿಯಾಗಿ

ಆತುರದಿ ಇದ್ದೆರೆಡು

ಗರಿ ಗರೀ ತುರುಬೂ

ಉದುರಿ ಹಾರಿಹೋಯಿತು.

ಆದರೂ, ಮತ್ತೇನೂ ಬರಲೇಯಿಲ್ಲ ಮಂಡೆಯೊಳಗೆ.

ಹೌದೇ, ಖಾಲಿಯಾಯಿತೇ?

ಬರಿದಾಯಿತೇ? ಎಲ್ಲ ಬರಡಾಯಿತೇ?

ಬೆಟ್ಟದಂತಿದ್ದ ತಲೆಯು

ಬಟ್ಟ ಬಯಲಾಯಿತೇ?

ಬೊಕ್ಕ ಬೋಳಾಯಿತೇ?

ಹಾಳಾದ ಹಂಪೆಯಂತಾಯಿತೇ?

ಬರೆದದ್ದೇ ಬರೆ- ಬರೆದು

ಆ ಬ್ರಹ್ಮನಿಗೂ ಈಗೇನೂ

ತೋಚುತಿಲ್ಲವಂತೇ

ಅದಕೇನೋ, ಈಗವನು ಬರೆಯುವುದ ಬಿಟ್ಟನಂತೆ

ನೋಡಿ ನೋಡಿ, ಎಲ್ಲ

ಹಣೆಗಳೂ ಖಾಲಿ-ಖಾಲಿ

(ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲವರದ್ದುಳಿದು)

ಬರೆ ಹಾಕಿದಂತೆ 

ಮತ್ತದನೇ ಬರೆಬರೆದು

ಸಾಕಾಗಿ, ಬೋರಾಗಿ 

ಬರಿದಾಗಿ ಕೈಚೆಲ್ಲಿ

ಸುಮ್ಮನಾಗಿಹನಂತೆ

ಆ ವಿಶ್ವ ಕರ್ತ.

ಬರೆದರೂ ಬರೆಯಬೇಕು,

ಭುವಿಯಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿರುವ

ಲಾವಾಗ್ನಿ ಹೊರಬಂದು ಹರಿದು

ಸಾಗರದ ನೀರನ್ನೆ

ಕುದಿಸಿ, ಕೆಂಡವಾಗಿಸಿ,

ದಾವಾನಲವ ಚಿಮ್ಮಿಸಿ, ಚದುರಿಸಿ,

ಎರಚಾಡಿಬಿಡುವಂತೆ.

ಹುದುಗಿಟ್ಟ ಸಿಡಿಮದ್ದು

ಹೆಬ್ಬಂಡೆಯನೆ ಸೀಳಿ

ಒಡೆದು ಹೊರಬಂದು

ಘೋರತರದಾಸ್ಫೋಟಗೊಂಡಂತೆ.

ಅಂತರಂಗದ ಭಾವಾಗ್ನಿ

ನರನಾಡಿಗಳನೆಲ್ಲ

ಹಿಂಡಿ- ಹಿಸುಕಿ

ಹೊರಚೆಲ್ಲಿ

ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸಬೇಕು

ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರೂ

ಎದ್ದುಬಿಡಬೇಕು.

ಸದ್ದುಮಾಡುತ ಸುತ್ತೆಲ್ಲ

ಸಡಗರದ ಸಂಭ್ರಮದ

ಗದ್ದಲದ ಸಂತೆಕೂಡುವಂತೆ.

ಈಗೆಲ್ಲಿಹುದು

ಆ ಆಗ್ನಿಗೋಳಗಳು

ಆ ಜ್ವಾಲಾ ಶಿಖರಗಳು

ಪಾತಾಳದಾಳದ ಕಾವೇ

ಕರಗಿ ತಣ್ಣಗಾಗಿಹುದು.

ಅಂತರಾಳದ ರಸದೂಟೆಗಳು

ಒಣಗಿ ಬತ್ತಿ ಬಂಜರಾಗಿಹುದು.

ಬರೆಯಲೇನೂಯಿಲ್ಲ

ಗೆಳತೀ, ಎಲ್ಲಾ

ಖಾಲಿ ಖಾಲೀ.

- ಖಾದ್ರಿ ವೆಂಕಟ ಶ್ರೀನಿವಾಸನ್, ಮೇಲುಕೋಟೆ.